مقایسه داروهای اندانسترون، متوکلوپرامید و دگزامتازون در پیشگیری از تهوع و استفراغ در کودکان تحت عمل جراحی استرابیسم

زمینه و هدف: تهوع و استفراغ از عوارض مهم بعد از اعمال جراحی است که برای بیمار ناخوشایند بوده و سبب تأخیر در ترخیص و بروز عوارض دیگر می شود. رویداد این عارضه بعد از جراحی استرابیسم زیاد است. روش های دارویی و غیر دارویی متعددی برای پیش گیری از بروز این عارضه به کار رفته است. هدف این مطالعه مقایسه اثرات سه داروی اندانسترون، متوکلوپرامید و دگزامتازون در پیش گیری و یا کاهش تهوع و استفراغ به دنبال جراحی استرابیسم در کودکان بوده است.   مواد و روش ها: در این مطالعه کارآزمایی بالینی دوسویه کور، 111 کودک و نوجوان 2 تا 15 ساله، کلاس asa ( physical status class ) i و ii کاندید جراحی الکتیو استرابیسم به صورت تصادفی در 3 گروه اندانسترون، متوکلوپرامید و دگزامتازون قرار گرفتند. دگزامتازون در شروع عمل و به دنبال القاء بیهوشی و اندانسترون و متوکلوپرامید نیم ساعت قبل از خاتمه عمل تجویز گردیدند. بروز تهوع و استفراغ و نیاز به درمان در ریکاوری (1 ساعت اول بعد از عمل)، 1 تا 6 ساعت، 6 تا 12 ساعت و 12 تا 24 ساعت بعد از عمل در پرسش نامه ثبت گردید و توسط آزمون مجذور کای و kruskall-wallis مورد تحلیل قرار گرفت.   یافته ها: از نظر میانگین سنی، وزن و جنس تفاوت معنی داری بین گروه ها وجود نداشت. در گروه دارویی اندانسترون کمترین میزان تهوع و استفراغ بعد از عمل (8/7%) و کمترین میزان نیاز به داروی ضدتهوع و استفراغ (6/3%) مشاهده شد (در گروه دگزامتازون به ترتیب 6/12% و 5/13% و در گروه متوکلوپرامید 5/13% و 8/10%).   نتیجه گیری: کاربرد داروی اندانسترون در جراحی استرابیسم با کاهش بروز تهوع و استفراغ، کاهش بستری مجدد و هزینه های درمانی و رضایت بیشتر بیماران همراه است.   واژه های کلیدی: استرابیسم، تهوع و استفراغ بعد از عمل جراحی، اندانسترون، دگزامتازون، متوکلوپرامید ‏